Aanleiding
We staan in Nederland voor een belangrijk maatschappelijk probleem – nu, maar ook in de toekomst. Tijdens de COVID-pandemie in 2020 werd het groeiende tekort aan verpleegkundigen zichtbaarder dan ooit tevoren. Alsof er een vergrootglas werd gelegd op reeds bestaande problemen in de gezondheidzorg. Verpleegkundigen werden niet duurzaam ingezet, beleid werd over in plaats van mét verpleegkundigen gemaakt, en het taakgerichte werken leidde tot demotivatie en beperking van de autonomie (1,2,3). Volgens prognoses van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid moet over veertig jaar één op de drie werknemers in de zorg werken, vergeleken met één op de zeven nu (4). Er wordt nu echter al voorspeld dat er over tien jaar een tekort is van 100.000 tot 125.000 zorgprofessionals, als nu niet geïnvesteerd wordt in het
