Inleiding
Van de Nederlandse volwassenen ervaart 18% matig tot ernstige chronische pijnklachten, waarvan 79% van mening is dat deze niet adequaat genoeg behandeld worden (1). Hiermee is chronische pijn een frequent voorkomend probleem binnen de huisartsenpraktijk en tevens een grote last voor het Nederlandse gezondheidszorgsysteem (1). Chronische pijn betreft een biopsychosociaal fenomeen (2) en kan worden beschouwd als een multifactorieel gezondheidsprobleem dat veel impact heeft op de kwaliteit van leven, het dagelijks functioneren en de stemming (3). De behandeling van chronische pijn hangt dan ook samen met zowel medicamenteuze als niet-medicamenteuze interventies. In de NHG-standaard Pijn wordt aangegeven dat ondersteuning van zelfmanagement door educatie en het bevorderen van een actieve leefstijl centraal moeten staan in de behandeling van chronische pijn, omdat an