Opioïdengebruik bij patiënten met klachten aan het bewegingsapparaat binnen de huisartsenpraktijk: een retrospectief dossieronderzoek
Samenvatting
DOEL: Dit onderzoek toont factoren die samenhangen met langdurig opioïdengebruik bij pijnklachten aan het bewegingsapparaat (niet-kanker gerelateerd) binnen de huisartsenpraktijk en geeft aanknopingspunten om tot beter pijnmanagement en educatie te komen.
METHODE: Een retrospectief dossieronderzoek onder ruim 6712 patiënten binnen één stedelijke huisartsenpraktijk (bestaande uit vier deelpraktijken) in Noord-Brabant van mei 2018 t/m mei 2019. Gedurende deze tijdsperiode vond opioïdengebruik plaats bij 547 patiënten, waarvan 262 i.v.m. klachten aan het bewegingsapparaat, waaruit een aselecte steekproef van 128 patiënten is samengesteld voor nader onderzoek.
RESULTATEN: Vijfenvijftig procent van de 128 opioïdengebruikers in de steekproef waren langgebruikers (> 90 dagen) en 45% waren kortgebruikers. Er waren significant meer patiënten met een zeer lage/lage SES bij de langgebruikers. Langgebruikers kregen vaker een hogere dosering opioïde bij aanvang van de klachten in vergelijking met de kortgebruikers. In een multivariate logistische regressie zijn lage/zeer lage SES en de hoogte van het aantal morfine-equivalenten per dag verklarende factoren voor langgebruik. Er vonden relatief weinig doorverwijzingen plaats naar andere disciplines.
CONCLUSIE: Pijnklachten aan het bewegingsapparaat presenteren zich vaak het eerste binnen de huisartsenpraktijk, waarbij tegen de richtlijnen in, relatief weinig wordt doorverwezen en relatief veel en langdurig opioïdengebruik plaatsvindt. Kwalitatief vervolgonderzoek naar de interactie tussen patiënten met langdurig opioïdengebruik (i.h.b. met lage SES) en professionals, om te exploreren waarom bestaande richtlijnen en tactieken omtrent pijnmedicatie en het reduceren hiervan bij deze patiëntgroep nauwelijks worden opgevolgd, is noodzakelijk.
TREFWOORDEN: Chronische pijn, opioïden, bewegingsapparaat, huisartsenpraktijk, pijnmanagement
