Functiedifferentiatie: een kader voor professionele groei of onbedoeld hiërarchisch denken?

De bevolking in Nederland vergrijst. In 2015 was 24,5% van de Nederlanders 60 jaar of ouder. De verwachting is dat dit percentage stijgt naar 33,2% in 2050. Naarmate mensen ouder worden, wordt hun veerkracht vaak minder en hun kwetsbaarheid groter. Het merendeel van de kwetsbare ouderen verblijft thuis; een kleinere groep woont in een verpleeghuis. Dit is mede ingegeven door het beleid van de overheid dat gericht is op ‘thuis oud worden’ en wordt weerspiegeld door het programma Wonen, Ondersteuning en Zorg voor Ouderen, dat in 2022 door het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport is uitgebracht.

Als verpleegkundig onderzoekers en opiniemakers durven we al eens inspiratie opdoen bij internationale collega’s. We publiceren in het Engels, volgen internationale tijdschriften en springen op een vliegtuig of hogesnelheidstrein om naar een internationaal congres te gaan. Allemaal goed en wel, maar hierdoor gaan we voorbij aan de rijkheid die dichtbij huis te vinden is, en de opdrachten en verplichtingen die we lokaal hebben.

In 2011 woonde ik met mijn gezin in New York en deed er onderzoek naar het leiderschap van Amerikaanse verpleegkundigen. Met enige jaloezie hoorde ik mijn Nederlandse collega’s zeggen dat ze daar, aan de overkant van de grote plas, wél trots waren op hun vak. Proud to be a nurse. Ik kwam er al snel achter dat deze Amerikaanse trots vaak bittere noodzaak was. Als je niet van de daken schreeuwde dat je trots was op je vak lag je er bij een volgende reorganisatie uit. En dat is, in een land zonder sociale zekerheden, een serieus probleem.