In 2011 woonde ik met mijn gezin in New York en deed er onderzoek naar het leiderschap van Amerikaanse verpleegkundigen.1 Met enige jaloezie hoorde ik mijn Nederlandse collega’s zeggen dat ze daar, aan de overkant van de grote plas, wél trots waren op hun vak. Proud to be a nurse. Ik kwam er al snel achter dat deze Amerikaanse trots vaak bittere noodzaak was. Als je niet van de daken schreeuwde dat je trots was op je vak lag je er bij een volgende reorganisatie uit. En dat is, in een land zonder sociale zekerheden, een serieus probleem.
